مطرود صدای حادبیانگری ست!
بـُق را در مطرود بخوانید:
http://www.online.matrod.org/line-6/bogh.php
" بـُق "
دو:
استخوان هام را تراشیده ای!
هم نازک نی و هم درشت نی!
به شکل فلوتی سحر آمیز،
آنچنان که مارگیران هندی
بر درگاه معبدی بودایی، برهمایی
دم درآن میدمند ،
و مسیحی ساکسیفون به دست از آن بیرون می جهد ُ نعش ِ مریم مجدله ای را بر دهانه ی غاری عمیقن تاریک
غاری بشر ندیده وُ هاشوری روبروی دیواری که انتهاش -از چهار سو - به باز نشدن ختم می شد طنین می انداخت : عدم بدم!
ر :
وباز
بازدمی
از حلقی رهیده چون آهی
جامانده در گلویی صعب العبور!
شیر محمد اسپنداری! دونـَلی به دست
و پیرامونت
محیط ِ رقص سیاه چشمان ِ هندی
با گیس های تاخته در باد
پیش درآمد ِ رقصی لرزان
دستها لرزان ، پاها لرزان ، پستان ها وُ انحنای ران ها لرزان
ـ بندری رفته به دهلی ـ
که بالای سرم - سری که سربه راه نبود به بیراه نبود! -
گمراه ! چون شریان هایی گیج ؛ از قلبی سکته دار
می :
و شش هایی چون مشک عشیره های بختیاری کناره ی زرد کوه
در دست زنانی که شب هاش می خوابند
صبح هاش می زایند
و فرداهاش برسوگ فرزندان آل گرفته پَل می بُرند
هی رودرود می کنند رود می کشند
روده ها را دور سرت می بافند
ـ رولـَه! سرت را زیر آب کن،نی انبانی درست کن توی نایژه هات
گلویت را صاف کن، حالا هرچه " ها " داری "حالا " کن
فا :
از مجاری هوا صداها را بدزد
ناله های تاریخی ِ پراکنده در هوا
آنهایی که از بستری ناگرفته جا مانده اند
مکالمه هایی عودت داده به اصوات
آنهای ِ نشانی گم کرده از حنجره ی داوود ؛ که به کرّات زبور را از پیچ امین الدوله عبور داده اندُ سر هر چهار راه بادکنک های گیر کرده در ته گلو را از حلق هر راننده بیرون می کشند ُ به راننده ی دیگر می فروشند
دوباره فا :
آسم خوابانده ای بر نای
خروسکی گیر کرده لای تارهای صوتی ات
که یک اکتاو نفس ِعمیق، سینه پهلو کرده در قفس سینه ات!
سرفه هایی که لایه لایه درون ات را بیرون می کشند ُ پوستت را تبدیل به آستری می کنند تا گرگی شوی در پوستین ِ رمه ای سربه هوا که چهارزانو نشسته باشی ُ مشت هات را از لای پای رمه ها عبور داده ای ُ پستانهاش را به بهانه ی دوشیدن مالیده ای ُ در غبغبه ات هزار نُت ِ سه لاچنگ گلوت را بالای آخور آویزان کرده تا تو در گام ِ پایین- خورخورکنان – نجوا کنی : گرگ های باران ندیده باران ها را ندیده اند؛گرگ های پا به ماه ِ زوزه، ماه را هرگز نلیسیده اند!
فاک :
حالا به وقت رفتن بیا وُ
با شقشقیه هایی که توی گلویم درست شده
فلوتی بزن
دونلی بساز
نی انبان باش
سُرانایی شو و ُ
از حلق شامیرزا بیرون بیا
چپ کوک کن، از دهانم گرفته کوک بزن تا دهان ِ زخمی که باز شده بی دری نیمه باز،بسته نشده رو به اینهمه تنهایی که خوابیده کنج ِ ماضی های ماسیده در ...خشکیده بر... بلعیده با...!
فاک اُور:
طلوع آفتاب که خواهد شد
وقتی دارها بیـ دارند
وقتی دارها در دارند
وقتی دارها دادارند
سُرنا را توی حلقم جاسازی کن ُ بعد بگو دارها را نگه دارند
مرا بررسی کنند به غایت.
عقده/غده ها را از گلوم بیرون بیاورند ُ پیراهنم را به عواقبش آغشته کنند
سل، لا سی شده ای:
بادی شده ای خلاص شده از مقعدی اسهالی!
هق را آکنده از دم شده ی هوا کردی
وَ
خودت عاشقانه کـَرنا را از ته آن می نواختی
نورا لک
زمستان 90
